Aşık olduğu elindeki sazı mıydı, yoksa kendi Zahidesi miydi bilinmez. Daha önce dediği gibi; “Herkesin bir Zahidesi varmış”. Bilmediğimiz bir çok anlamı var yüreğinden kopan aşkla söylediği türkülerde. Bağlamanın sesine kattığı bir aşk var. Ağla dedi sazına bir ağlayan var.
25 Eylül 2012’de kaybettik Türk Halk müziğinin efsane ozanını. O ağlatırdı sazını, o ağlardı, zahide ağlardı, Zahidesi olan ağlardı. 4 yıl önce bugün herkes yine ağladı. Belki o artık gülüyordu Zahidesinin yanında. Kimse bilmez..
Sayısız türkü bıraktı geride, sayısız anı bıraktı onu dinleyen, aşkına ortak olan gönüller. Gönül sustu bazen sadece saz söyledi. Değişmeyen tek şey vardı, aşk.. Aşk her zaman onun yanında bir yerlerdeydi.
1938 yılında doğan usta müzisyen Çiçekdağının bağrından kopup geldi. Babası gibi sahip çıktı toprağına. Ozan olmak öğrenilmez elbet, ama ozanlığın edebini de babası olan Halk ozanı Muharrem Ertaş’tan öğrendi.
Hep türkülerin içinde, halkın arasında geçen bir hayatı vardı ama profesyonel müzik hayatı 1957 yılında İstanbul’a gelmesi ile başladı. Onu önceden tanıyan da, sonradan bilen de çok sevdi. Çünkü sözlerinde herkesin içinde olan, kiminde üstü biraz tozlanmış kiminde damarda akan kan gibi olan “aşk” vardı. Sözlerinde sevda, sözlerinde gurbet, sazında can vardı.
Sesini duyan herkesin sesi hakkında söylediği net bir ifade vardı. Yanık sesli derler onun için. Bağrı yanık Anadolu insanın, yanık sesli şairi. Gönüllerde taht kuran, sevdanın ses hali.
Ne desek, ne söylesek az onun için. Alıp sazı elimize tüm türkülerini de çalsak, yanık sesler bulup sevda türküleri de yazsak başka bir haz vardı onun sözünde. Bugünkü sevda şarkılarının, gurbet türkülerinin altında yatan hep onlar değil mi zaten. O usta şairler, o muhteşem sesler.
Biz bu yazıyı sazın sesi, gönlün sözü, bozkırın mızrabı, halk ozanı Neşet Ertaş anısına yazdık. Usta sanatçıya ölüm yıl dönümünde bu şekilde anmak istedik.. Bir Zahidesi olan herkesin gönlündesin Aşkın sesi…
Neşet Ertaş’ın Kendi Hayatını Anlattığı Canlı Yayın Programı..